Aix en provence IM70.3 23/09/2012
"Safe the best for last"
Mijn laatste triatlon van het seizoen was om duimen en vingers van af te likken.
De eerste kennismaking met het IRONMAN circus. De 70.3 van PAYS D'AIX (fr).
Na een weekje te hebben genoten van de idyllische landschappen kreeg ik mijn doopfeest al een dag voor de wedstrijd.
Karl Denolf, die was nagereisd, besloot om bij mij op het hotel te slapen ipv de b&b die was voorzien 20km verderop. Met alle gevolgen vandien.
Een slechte nachtrust. Wat wil je, met 2 in een twijfelaarke !!.
's Morgens namen we met zijn allen, de 4 mannen van de vision 21 en de respectievelijke vrouwtjes, een gevuld ontbijt en vertrokken we richting inschrijving . Ik als puber en zij als ervaren rotten.
Al gauw bleek dat de reglementen een stuk anders waren dan in ons klein landje.
Hans ,Yannik en Joost gaven me megaveel uitleg over het systeem en de spelregels. Al lachend en ietwat onwennend nam ik mijn zakje aan met alle atributen. Even controleren en alles gaan klaar maken voor het verdere verloop van de dag.
Twee uurkes later, na onze fiets te hebben afgegeven voor vervoer naar de zwem-fiets zone 25km verderop in Peyrolles, mochten we op de bus om ginds ook alles te gaan klaarleggen en het zwemmen te gaan verkennen. De spanning bouwt op , ook al wil je dat niet echt. Maar je zegt dan tegen jezelf ; 't is mo vo nen halven wi !! Je ziet de ganse film al voor je terwijl je naar de plas staart waar je daags nadien met 1400 hety sop in mag. Intussentijd werd onze fietsen in een 'plastic bag' netjes afgeleverd en konden we die in de striemende hitte in het voorziene rek gaan plaatsen met de lucht uit de banden.
Reeds voldaan van een lekkere reuzepannekoek keerden we op ons gemak terug met de ingelegde bus naar Aix. De avond werd afgesloten met een bezinnelijke maaltijd en een genietende sfeer van weleer.
Vroeg kropen we met zijn allen onder de wol, maar veel heeft het bij mij niet geholpen. 's Morgens bleek algauw dat ik , een tweede op rij, verstoorde nachtrust had gehad en zou dit wellicht moeten bekopen op mijn wedstrijd. Om zes uur moesten we al de bus op naar Peyrolles om in het donker de banden op te blazen, wetsuit aan te doen en als het even kon nog vlug een pits bij de beperkte toilet plaatsen te forceren. De start was om 7h55 na de pro's en samen met de Joost kwamen de stressmomenten naar boven. We wensten elkaar veel succes toe en ik vertelde hem dat ik op de eerste rij zou starten, al lachend zei hei me ; ' je doet maar in al dat gedoe'. De zon streede rakelings het water bij het opkomen en verblinde wellicht menig atleten. De verste boeien waren niet meer zichtbaar. Met hun ophitsende muziek starten ze het spektakel en starten de pro's met een 20-tal.
Het aftellen gebeurde in stijl met veel applaus, muziek en gezonde stress. BANG!!
Al gauw voelde alles goed aan en starte ik vlot mee met de rest . Kon mij in het pak van zwemmers vrij vlug los maken en mijn ding doen. Na 31min waren de 1900m verteerd en liepen we bijna 700m naar de wisselzone op te dunne opgewaaide matten die ze gelegd hadden op de grintweg. Een tweede misser van de organisatie na het tekort aan toiletten. De wind gaf ons meteen het teken dat het fietsen zwaar zou worden.
Daar dit mijn beste discipline is voelde ik mij in mijn sas. De eerste 30km verliepen vrij goed, daar ik toch geen superbenen had bleek al gauw in de volgende 30km. Plus daarbij een verkeerd verzet. Eigen fout, maar mijn broer vertelde me dat het perfect zou moeten lukken met een 39-25. Niet dus, beter zou zijn geweest een 39-28!
De laatste 30km bleken dan weer beter te gaan door het voordeel van de wind en afdalingen. Toen ik de loopwissel binnenkwam blokkeerde ik met 1 schoen aan de voet, met slechts enkel seconden tot verlies.
Al gauw stond iemand klaar om mijn fiets aan te nemen, gelijk idolen werden we op onze wenken bediend. Terug was het 400m lopen in de wissel om de 21 resterende km aan te vatten en het beste van mezelf te geven.
De eerste ronde bleek meteen dat ik hier mega zou afzien, 2 nachten slechte slaap, de jus uit de benen door het zware fietsparcour, een keer vergeten te eten. Het zou hier allemaal naar boven komen. Ik moest mezelf constant moed inspreken en verder gaan op puur karakter. Dacht ook meteen dat ik de kaap van 5h zou overschrijden en dat zou voor mezelf een zware klap zijn. Terwijl mijn vooropgestelde doel 4h40-45 was.
Al bij al kwam ik nog binnen in 4h56 en mocht ik nadien zeer tevreden zijn . Want velen waren gestopt en niet aangekomen op deze loodzware omloop. Maar mmijn kritische ik moest beter gedaan hebben.
Toch heb ik hier enorm veel geleerd en dat is toch de bedoeling van iedere wedstrijd. "FALEN IS GEEN OPTIE".
Mijn laatste triatlon van het seizoen was om duimen en vingers van af te likken.
De eerste kennismaking met het IRONMAN circus. De 70.3 van PAYS D'AIX (fr).
Na een weekje te hebben genoten van de idyllische landschappen kreeg ik mijn doopfeest al een dag voor de wedstrijd.
Karl Denolf, die was nagereisd, besloot om bij mij op het hotel te slapen ipv de b&b die was voorzien 20km verderop. Met alle gevolgen vandien.
Een slechte nachtrust. Wat wil je, met 2 in een twijfelaarke !!.
's Morgens namen we met zijn allen, de 4 mannen van de vision 21 en de respectievelijke vrouwtjes, een gevuld ontbijt en vertrokken we richting inschrijving . Ik als puber en zij als ervaren rotten.
Al gauw bleek dat de reglementen een stuk anders waren dan in ons klein landje.
Hans ,Yannik en Joost gaven me megaveel uitleg over het systeem en de spelregels. Al lachend en ietwat onwennend nam ik mijn zakje aan met alle atributen. Even controleren en alles gaan klaar maken voor het verdere verloop van de dag.
Twee uurkes later, na onze fiets te hebben afgegeven voor vervoer naar de zwem-fiets zone 25km verderop in Peyrolles, mochten we op de bus om ginds ook alles te gaan klaarleggen en het zwemmen te gaan verkennen. De spanning bouwt op , ook al wil je dat niet echt. Maar je zegt dan tegen jezelf ; 't is mo vo nen halven wi !! Je ziet de ganse film al voor je terwijl je naar de plas staart waar je daags nadien met 1400 hety sop in mag. Intussentijd werd onze fietsen in een 'plastic bag' netjes afgeleverd en konden we die in de striemende hitte in het voorziene rek gaan plaatsen met de lucht uit de banden.
Reeds voldaan van een lekkere reuzepannekoek keerden we op ons gemak terug met de ingelegde bus naar Aix. De avond werd afgesloten met een bezinnelijke maaltijd en een genietende sfeer van weleer.
Vroeg kropen we met zijn allen onder de wol, maar veel heeft het bij mij niet geholpen. 's Morgens bleek algauw dat ik , een tweede op rij, verstoorde nachtrust had gehad en zou dit wellicht moeten bekopen op mijn wedstrijd. Om zes uur moesten we al de bus op naar Peyrolles om in het donker de banden op te blazen, wetsuit aan te doen en als het even kon nog vlug een pits bij de beperkte toilet plaatsen te forceren. De start was om 7h55 na de pro's en samen met de Joost kwamen de stressmomenten naar boven. We wensten elkaar veel succes toe en ik vertelde hem dat ik op de eerste rij zou starten, al lachend zei hei me ; ' je doet maar in al dat gedoe'. De zon streede rakelings het water bij het opkomen en verblinde wellicht menig atleten. De verste boeien waren niet meer zichtbaar. Met hun ophitsende muziek starten ze het spektakel en starten de pro's met een 20-tal.
Het aftellen gebeurde in stijl met veel applaus, muziek en gezonde stress. BANG!!
Al gauw voelde alles goed aan en starte ik vlot mee met de rest . Kon mij in het pak van zwemmers vrij vlug los maken en mijn ding doen. Na 31min waren de 1900m verteerd en liepen we bijna 700m naar de wisselzone op te dunne opgewaaide matten die ze gelegd hadden op de grintweg. Een tweede misser van de organisatie na het tekort aan toiletten. De wind gaf ons meteen het teken dat het fietsen zwaar zou worden.
Daar dit mijn beste discipline is voelde ik mij in mijn sas. De eerste 30km verliepen vrij goed, daar ik toch geen superbenen had bleek al gauw in de volgende 30km. Plus daarbij een verkeerd verzet. Eigen fout, maar mijn broer vertelde me dat het perfect zou moeten lukken met een 39-25. Niet dus, beter zou zijn geweest een 39-28!
De laatste 30km bleken dan weer beter te gaan door het voordeel van de wind en afdalingen. Toen ik de loopwissel binnenkwam blokkeerde ik met 1 schoen aan de voet, met slechts enkel seconden tot verlies.
Al gauw stond iemand klaar om mijn fiets aan te nemen, gelijk idolen werden we op onze wenken bediend. Terug was het 400m lopen in de wissel om de 21 resterende km aan te vatten en het beste van mezelf te geven.
De eerste ronde bleek meteen dat ik hier mega zou afzien, 2 nachten slechte slaap, de jus uit de benen door het zware fietsparcour, een keer vergeten te eten. Het zou hier allemaal naar boven komen. Ik moest mezelf constant moed inspreken en verder gaan op puur karakter. Dacht ook meteen dat ik de kaap van 5h zou overschrijden en dat zou voor mezelf een zware klap zijn. Terwijl mijn vooropgestelde doel 4h40-45 was.
Al bij al kwam ik nog binnen in 4h56 en mocht ik nadien zeer tevreden zijn . Want velen waren gestopt en niet aangekomen op deze loodzware omloop. Maar mmijn kritische ik moest beter gedaan hebben.
Toch heb ik hier enorm veel geleerd en dat is toch de bedoeling van iedere wedstrijd. "FALEN IS GEEN OPTIE".
Klagenfurt IM 30/06/2013
Als derdejaars triatleet wou ik ooit eens een lange afstands triatlon doen. Dat was mijn doel.
Mijn eerste jaar was met vallen en opstaan verlopen, want een auto-ongeval in het begin van het seizoen zorgde ervoor dat de daaropvolgende wedstrijden enkel kon gezwommen en gefietst worden. Daardoor deed ik toch ervaring op en bleef de conditie intact.
Mijn tweede winter was ook niet zo evident want kleine loopkwetsuren staken regelmatig de kop op. Toch kon ik het seizoen goed starten. Met in het vooruitzicht terug een 12 tal wedstrijden zoals het jaar voorheen. Iedere wedstrijd voelde ik progressie op alle vlakken . Een aantal podia plaatsen bij de masters gaven me zelfvertrouwen om in mijn derde seizoen de voorbereidingen aan te vatten voor de Ironman van Klagenfurt 2013.
Ik heb niettegenstaande de lange winter en het koude voorjaar toch een vrij goede basis kunnen leggen, weliswaar zonder stages. Het werk liet dit helaas niet toe. De voorbereidingswedstrijden verliepen allemaal vrij goed. Toch liep ik in La Roche een lichte kuitblessure op waardoor ik voor het lopen wat rust moest inlassen.
Met een goed gevoel vertrok ik naar Klagenfurt voor het onbekende. Met een taper-dieet nam ik een risico dat ik niet had uitgeprobeerd, maar mijn broer had dit aanbevolen. Met succes, want eenvoudig was dit niet . Drie dagen op eiwitten leven en daarna op KH stuurde mijn bioritme toch wat in de war. De dag van de wedstrijd voelde ik mij onverwacht vrij rustig. Ik genoot vooral van alles eromheen: de mensen, de organisatie, de vrienden, van alles.
START, de kop ging eraf en alles verliep volgens plan, enkel in het fietsen was ik wat terughoudend. Nochtans is dit mijn beste discipline, maar 14 dagen voordien had ik nog een adductoren-overbelasting boven de linkerknie. In het lopen kreeg ik vleugels en mijn eerste marathon was een feit.
Binnengekomen in 9h24.18 was voor mij een totale verrassing. Met als kers op de taart daags nadien nog een ticket voor Hawaii. Wat voor mij een verre droom was werd plots werkelijkheid, dit had ik nu nooit verwacht. I lived my dream . Met dank voor de medische begeleiding van PeakLevel.
Nico Vandaele, TTR
Als derdejaars triatleet wou ik ooit eens een lange afstands triatlon doen. Dat was mijn doel.
Mijn eerste jaar was met vallen en opstaan verlopen, want een auto-ongeval in het begin van het seizoen zorgde ervoor dat de daaropvolgende wedstrijden enkel kon gezwommen en gefietst worden. Daardoor deed ik toch ervaring op en bleef de conditie intact.
Mijn tweede winter was ook niet zo evident want kleine loopkwetsuren staken regelmatig de kop op. Toch kon ik het seizoen goed starten. Met in het vooruitzicht terug een 12 tal wedstrijden zoals het jaar voorheen. Iedere wedstrijd voelde ik progressie op alle vlakken . Een aantal podia plaatsen bij de masters gaven me zelfvertrouwen om in mijn derde seizoen de voorbereidingen aan te vatten voor de Ironman van Klagenfurt 2013.
Ik heb niettegenstaande de lange winter en het koude voorjaar toch een vrij goede basis kunnen leggen, weliswaar zonder stages. Het werk liet dit helaas niet toe. De voorbereidingswedstrijden verliepen allemaal vrij goed. Toch liep ik in La Roche een lichte kuitblessure op waardoor ik voor het lopen wat rust moest inlassen.
Met een goed gevoel vertrok ik naar Klagenfurt voor het onbekende. Met een taper-dieet nam ik een risico dat ik niet had uitgeprobeerd, maar mijn broer had dit aanbevolen. Met succes, want eenvoudig was dit niet . Drie dagen op eiwitten leven en daarna op KH stuurde mijn bioritme toch wat in de war. De dag van de wedstrijd voelde ik mij onverwacht vrij rustig. Ik genoot vooral van alles eromheen: de mensen, de organisatie, de vrienden, van alles.
START, de kop ging eraf en alles verliep volgens plan, enkel in het fietsen was ik wat terughoudend. Nochtans is dit mijn beste discipline, maar 14 dagen voordien had ik nog een adductoren-overbelasting boven de linkerknie. In het lopen kreeg ik vleugels en mijn eerste marathon was een feit.
Binnengekomen in 9h24.18 was voor mij een totale verrassing. Met als kers op de taart daags nadien nog een ticket voor Hawaii. Wat voor mij een verre droom was werd plots werkelijkheid, dit had ik nu nooit verwacht. I lived my dream . Met dank voor de medische begeleiding van PeakLevel.
Nico Vandaele, TTR
Kona IM WCC my dream 12/10/2013
Na mijn kwalificatie in klagenfurt was het voor mij een totale verrassing om aan de start te mogen komen van de moeder der triatlons, Hawaii.
Het is pas mijn derde seizoen en ben bevoorrecht om dit te mogen meemaken.
Na een korte rust van na de triatlon in oostenrijk nam ik snel terug de draad op om mij te focussen voor het WK in oktober.
De eerste maand leek echt niet vanzelfsprekend want de zin om te trainen leek ver weg. Een geluk dat ik nog een aantal vooringeschreven wedstrijden had zodat ik voor een groot deel de focus kon behouden, dit was echt nodig zo bleek. Intussen keek ik ook uit voor het boeken van de vlucht en de condo en dit bleek ook al geen eenvoudige klus te zijn, want er komt echt wel veel bij kijken. Ook het organiseren van een pasta avond nam vrij veel tijd in beslag, doch klaag ik niet want ik hield steeds voor ogen hoe gelukkig ik mocht zijn om ginds aan de start te verschijnen.
Het afreizen verliep vrij vlot maar duurde zowaar een dertig tal uur.
Eens aangekomen op het eiland sloeg de warmte al meteen rond je oren om negen uur 's avonds.
De eerste dagen weegden zwaar op het bioritme maar gelukkig was ik een goede 10 dagen voor de wedstrijd aanwezig. Dit vond ik zeker nodig om toch nog met een zekere frisheid aan de start te kunnen komen.
De sfeer van alles en nog wat proefde ik met heel grote lepels en kon heel rustig naar de wedstrijd toeleven.
Wedstrijddag zelf begon vroeg. Om 3h30 uit de veren , een stevig licht ontbijt en afzakken samen met Stefaan Vervisch naar de check in en de start. Ik vreesde het meest voor het zwemmen en en zo geschiede het ook. Het zwemmen vond ik voor mezelf ondermaats. Had tot drie maal toe te kampen met krampen en moest telken male stoppen om te strechen. Ik trachte wel kalm te blijven en gewoon mijn wedstrijd te doen. Eenmaal de fiets op voelde ik algauw dat dit vlot zou verlopen en dat gebeurde ook. De start van het lopen voelde niet aan zoals in klagenfurt, zware benen, adem tekort, warm etc. Toch zat de moraal goed tot aan het punt van 13 mijl. En plots gingen er enkele lichten uit, ik kreeg het plots moeilijk en en had 2 suikers gemist in de bevoorrading. Pats , dikke fout! En die kwam ik niet meer te boven, alles wat ik nog binnendraaide kwam te laat. Ik bleef lopen, wandelen staat nooit in mijn agenda en bleef lopen , hoe traag het soms ook leek. Ik zei steeds: "run forrest, run forrest". Dit heeft me door de marathon geholpen om uiteindelijk in 9h40 aan te komen , voldaan en uitgeput kon ik mijn seizoen afsluiten.
Tevreden maar kritisch voor mijn eigen weet ik dat ik beter kan en dat zal ik ook nog bewijzen. ;-) :-) aloha
Na mijn kwalificatie in klagenfurt was het voor mij een totale verrassing om aan de start te mogen komen van de moeder der triatlons, Hawaii.
Het is pas mijn derde seizoen en ben bevoorrecht om dit te mogen meemaken.
Na een korte rust van na de triatlon in oostenrijk nam ik snel terug de draad op om mij te focussen voor het WK in oktober.
De eerste maand leek echt niet vanzelfsprekend want de zin om te trainen leek ver weg. Een geluk dat ik nog een aantal vooringeschreven wedstrijden had zodat ik voor een groot deel de focus kon behouden, dit was echt nodig zo bleek. Intussen keek ik ook uit voor het boeken van de vlucht en de condo en dit bleek ook al geen eenvoudige klus te zijn, want er komt echt wel veel bij kijken. Ook het organiseren van een pasta avond nam vrij veel tijd in beslag, doch klaag ik niet want ik hield steeds voor ogen hoe gelukkig ik mocht zijn om ginds aan de start te verschijnen.
Het afreizen verliep vrij vlot maar duurde zowaar een dertig tal uur.
Eens aangekomen op het eiland sloeg de warmte al meteen rond je oren om negen uur 's avonds.
De eerste dagen weegden zwaar op het bioritme maar gelukkig was ik een goede 10 dagen voor de wedstrijd aanwezig. Dit vond ik zeker nodig om toch nog met een zekere frisheid aan de start te kunnen komen.
De sfeer van alles en nog wat proefde ik met heel grote lepels en kon heel rustig naar de wedstrijd toeleven.
Wedstrijddag zelf begon vroeg. Om 3h30 uit de veren , een stevig licht ontbijt en afzakken samen met Stefaan Vervisch naar de check in en de start. Ik vreesde het meest voor het zwemmen en en zo geschiede het ook. Het zwemmen vond ik voor mezelf ondermaats. Had tot drie maal toe te kampen met krampen en moest telken male stoppen om te strechen. Ik trachte wel kalm te blijven en gewoon mijn wedstrijd te doen. Eenmaal de fiets op voelde ik algauw dat dit vlot zou verlopen en dat gebeurde ook. De start van het lopen voelde niet aan zoals in klagenfurt, zware benen, adem tekort, warm etc. Toch zat de moraal goed tot aan het punt van 13 mijl. En plots gingen er enkele lichten uit, ik kreeg het plots moeilijk en en had 2 suikers gemist in de bevoorrading. Pats , dikke fout! En die kwam ik niet meer te boven, alles wat ik nog binnendraaide kwam te laat. Ik bleef lopen, wandelen staat nooit in mijn agenda en bleef lopen , hoe traag het soms ook leek. Ik zei steeds: "run forrest, run forrest". Dit heeft me door de marathon geholpen om uiteindelijk in 9h40 aan te komen , voldaan en uitgeput kon ik mijn seizoen afsluiten.
Tevreden maar kritisch voor mijn eigen weet ik dat ik beter kan en dat zal ik ook nog bewijzen. ;-) :-) aloha